Tworzenie obiektów z finalnymi polami instancyjnymi

Ten przedostatni wpis na temat final jest o tworzeniu obiektów z finalnymi polami instancyjnymi (poprzednie są klasach/metodach finalnych, argumentach metod lub zmiennych lokalnych oraz o polach statycznych).

Tworzenie obiektów

Jest pewna cecha dość kluczowa final dla pól instancyjnych.

Weźmy na przykład sytuację, w której jeden wątek tworzy obiekt, wypełnia jego pola, a następnie publikuje do „przestrzeni między wątkowej” (przypisuje do innego pola). Drugi wątek cały czas na bieżąco korzysta z nowotworzonych obiektów oraz jego „zainicjalizowanych” pól.

Okazuje się, że ze względu na możliwość zmiany kolejności wykonywania instrukcji (zarówno przez procesor jak i przez JVM) domyślnie nie ma gwarancji, że przy publikacji nie zawsze wszystkie pola są zainicjalizowane.

Daną sytuację można sprawdzić następującym kodem:

@JCStressTest
@Outcome(id = "-1", expect = ACCEPTABLE, desc = "Object is not seen yet.")
@Outcome(id = {"0", "1", "2", "3", "4", "5", "6", "7"}, expect = ACCEPTABLE_INTERESTING, desc = "Seeing partially constructed object.")
@Outcome(id = "8", expect = ACCEPTABLE,  desc = "Seen the complete object.")
@State
public class NonFinalStressTest {
    int v = 1;
    MyObject o;

    @Actor
    public void actor1() {
        o = new MyObject(v);
    }

    @Actor
    public void actor2(IntResult1 r) {
        MyObject o = this.o;
        if (o != null) {
            r.r1 = o.x8 + o.x7 + o.x6 + o.x5 + o.x4 + o.x3 + o.x2 + o.x1;
        } else {
            r.r1 = -1;
        }
    }

    public static class MyObject {
        int x1, x2, x3, x4;
        int x5, x6, x7, x8;
        public MyObject(int v) {
            x1 = v;
            x2 = v;
            x3 = v;
            x4 = v;
            x5 = v;
            x6 = v;
            x7 = v;
            x8 = v;
        }
    }
}

Kod ten jest tak naprawdę test napisanym w frameworku JCStress. Framework ten przede wszystkim ułatwia znajdywanie błędów w programowaniu wielowątkowym. Po uruchomieniu tego testu zauważymy następujące wyniki:

  1 matching test results.
      [OK] com.vmlens.stressTest.tests.NonFinalStressTest
    (JVM args: [-Dfile.encoding=UTF-8, -server, -XX:+UnlockDiagnosticVMOptions, -XX:+StressLCM, -XX:+StressGCM])
  Observed state   Occurrences              Expectation  Interpretation
              -1    43 381 257               ACCEPTABLE  Object is not seen yet.
               0             0   ACCEPTABLE_INTERESTING  Seeing partially constructed object.
               1             0   ACCEPTABLE_INTERESTING  Seeing partially constructed object.
               2             0   ACCEPTABLE_INTERESTING  Seeing partially constructed object.
               3             0   ACCEPTABLE_INTERESTING  Seeing partially constructed object.
               4            62   ACCEPTABLE_INTERESTING  Seeing partially constructed object.
               5            42   ACCEPTABLE_INTERESTING  Seeing partially constructed object.
               6           360   ACCEPTABLE_INTERESTING  Seeing partially constructed object.
               7           437   ACCEPTABLE_INTERESTING  Seeing partially constructed object.
               8     5 015 292               ACCEPTABLE  Seen the complete object.

Jak widać na listingu takie sytuacje, choć rzadko, jednak się zdarzają.

I wtedy wkracza final cały na biało. Jeśli go dodamy przy polach klasy MyObject, wówczas Java Memory Model zapewnia, że taki obiekt będzie opublikowany tylko z zainicjalizowanymi polami finalnymi.

Poprawę sytuacji potwierdza wynik testu JCStress:

(ETA:        now) (Rate: 1,65E+07 samples/sec) (Tests: 1 of 1) (Forks:  8 of 8) (Iterations: 40 of 40; 40 passed, 0 failed, 0 soft errs, 0 hard errs) 

Opisana sytuacja jest dość znana i opisana w różnych zakątkach internetu. Zatem jeśli ktoś pragnie zgłębić ten temat, polecam artykuł z DZone.
Kod testu JCStress, który potwierdza istnienie tego zjawiska, również nie jest moją inwencją twórczą. Jest to jeden z przykładów tego użycia frameworku.

Nic za darmo

Jeśli dostajemy gwarancję publikacji zainicjalizowanego obiektu, to jednocześnie zabraniamy wykonywania pewnych optymalizacji lub – co gorsza – czekamy. Zatem coś musi się działać wolniej.

Osobiście zauważyłem to przy pewnym eksperymencie – porównywałem czas inicjalizacji kontekstu Springa w zależności od sposobu Dependency Injection. Początkowo porównywałem wstrzykiwanie zależności przez settery, pola oraz przez konstruktor. Na samym końcu sprawdziłem, jaki wpływ ma dodanie/usunięcie finala przy wstrzykiwaniu przez konstruktor. Eksperyment dotyczył 800 beanów z łącznie 10 000 polami. Wyniki są następujące:

Zatem widać wspomniany narzut zwiększający czas tworzenia obiektu. Wątpię, żeby Spring – jako framework DI – przy inicjalizacji kontekstu wymagał finali na polach aby zapewnić, że kontekst jest kompletny. Jeśli więc komuś bardzo zależy na czasie podnoszenia aplikacji, to jest to jakiś pomysł na skrócenie tego czasu. Jakkolwiek, dla mnie to klasyczny przykład przedwczesnej optymalizacji.

To znaczy, że final tylko spowalnia?

Nie.
Ale o tym będzie kolejny wpis – ostatni z tej serii 😉